Toen wij samen op reis vertrokken,
schrok je van mijn bagage
Een heuse laadbak en koffer op het dak
met conserven en droge voeding
zowat alles
dat niet snel bederft of smelt
Iedereen zou lachen
bij het zien van zoveel zakken
voor een trip van drie weken
ok twee
…dagen
behalve jij,
vriendin voor het leven
zag in deze sjouwende vrouw
een kind dat ooit te weinig at
omdat het ooit te weinig had
en zei “stap in”
vroeg hoe het met me ging
en weg waren we
Jij, hand aan volumeknop en rechtervoet op gaspedaal
Ik, flauwe glimlach richting raam
blik op aquarellen die gingen van
eerst grijs naar dan zwart met goudgele spikkels
Bij het opkomen van de zon brulden we tegen de boxen
“oops I shit in my pants”
terwijl we twerkten binnen de limiet van onze gordel
het kon tellen
als middel tegen file stress
Een caravankoppel op de rijstrook naast ons
kreeg ruzie door onze randanimatie
maar tussen hen ging het al een paar km slecht
photo: kavanadb
In de late ochtend verzonnen we
wat de passerende nummerplaten betekenden
maar soms was het origineel gewoon beter:
een man van 40 met WIM 007
Wij gingen neer!
Had die gast echt 1000 euro uitgegeven
om zijn heldencomplex
in een nummerplaat te personaliseren?
Kort na de middag zag je iemand zitten
langs de kant van de weg
Ik was er los voorbij gereden maar jij,
sociaal genoeg om tegen een lege stoel te spreken,
stopte
Hij ging nergens naartoe,
wou enkel ergens vandaan
Jij bood aan
zijn bagage te helpen dragen
zijn eten te betalen
Ik vond dat dat zijn job was en
zei iets als;
“Soms ben je vreemd, weet je,
als een orchidee,
die pas bloeit wanneer je haar te weinig water geeft”
Dat had ik niet moeten doen.
Vijf minuten later zat ik op de achterbank,
kort gewiekt en ellebogen op de zetels
naar voren leunend in een poging jullie gesprek te horen
Tot mijn rug moe werd
de blik in de achteruitkijkspiegel te scherp
en ik: “Wat scheelt er?”
“Niks”
Pas in de late avond werd ik wakker
in een lege auto
Terwijl ik even naar het toilet ging
zijn jullie doorgereden
Ik weet zeker
dat je in de spiegels hebt gekeken
langzaam door je neus uitademde
opgelucht was
dat je niks op de weg zag bewegen
dat je geen moeite moest doen om te liegen
dat je me daar niet opzettelijk achterliet
zonder kleren
zonder eten
Jullie zijn blijven rijden
in stilte
hij had het niet zo voor muziek
of je gekke vriendinnen
De dag dat je tank leeg is
ben je hem kwijt
als een sok in de was
waarvan je kan zweren dat je hem toch..
zelfs gisteren nog…
dan staat hij opnieuw langs de kant van de weg
een plek achter te laten
dan sta jij daar, alleen
met die ene sok
en meer bagage dan een mens dragen kan
Als je die dag
vergeten contacten in je telefoon overloopt
wees dan niet te beschaamd om te bellen
Om dat wat wij ooit waren,
rijd ik tot vandaag naar de hel
om je te komen halen
en ik zal geen vervelende vragen stellen
behalve dan “Hoe gaat het?”
Sascha Reunes 