Sascha Reunes

 

De rit

Toen wij samen op reis vertrokken,
schrok je van mijn bagage
Een heuse laadbak en koffer op het dak
met conserven en droge voeding
zowat alles
dat niet snel bederft of smelt
Iedereen zou lachen
bij het zien van zoveel zakken
voor een trip van drie weken
ok twee
…dagen
behalve jij,
vriendin voor het leven
zag in deze sjouwende vrouw
een kind dat ooit te weinig at
omdat het ooit te weinig had
en zei “stap in”
vroeg hoe het met me ging
en weg waren we

Jij, hand aan volumeknop en rechtervoet op gaspedaal
Ik, flauwe glimlach richting raam
blik op aquarellen die gingen van
eerst grijs naar dan zwart met goudgele spikkels

Bij het opkomen van de zon brulden we tegen de boxen
“oops I shit in my pants”
terwijl we twerkten binnen de limiet van onze gordel
het kon tellen
als middel tegen file stress
Een caravankoppel op de rijstrook naast ons
kreeg ruzie door onze randanimatie
maar tussen hen ging het al een paar km slecht

In de late ochtend verzonnen we
wat de passerende nummerplaten betekenden
maar soms was het origineel gewoon beter:
een man van 40 met WIM 007
Wij gingen neer!
Had die gast echt 1000 euro uitgegeven
om zijn heldencomplex
in een nummerplaat te personaliseren?

Kort na de middag zag je iemand zitten
langs de kant van de weg
Ik was er los voorbij gereden maar jij,
sociaal genoeg om tegen een lege stoel te spreken,
stopte
Hij ging nergens naartoe,
wou enkel ergens vandaan
Jij bood aan
zijn bagage te helpen dragen
zijn eten te betalen
Ik vond dat dat zijn job was en
zei iets als;
“Soms ben je vreemd, weet je,
als een orchidee,
die pas bloeit wanneer je haar te weinig water geeft”
Dat had ik niet moeten doen.

Vijf minuten later zat ik op de achterbank,
kort gewiekt en ellebogen op de zetels
naar voren leunend in een poging jullie gesprek te horen
Tot mijn rug moe werd
de blik in de achteruitkijkspiegel te scherp
en ik: “Wat scheelt er?”
“Niks”

Pas in de late avond werd ik wakker
in een lege auto
Terwijl ik even naar het toilet ging
zijn jullie doorgereden
Ik weet zeker
dat je in de spiegels hebt gekeken
langzaam door je neus uitademde
opgelucht was
dat je niks op de weg zag bewegen
dat je geen moeite moest doen om te liegen
dat je me daar niet opzettelijk achterliet
zonder kleren
zonder eten

Jullie zijn blijven rijden
in stilte
hij had het niet zo voor muziek
of je gekke vriendinnen

De dag dat je tank leeg is
ben je hem kwijt
als een sok in de was
waarvan je kan zweren dat je hem toch..
zelfs gisteren nog…
dan staat hij opnieuw langs de kant van de weg
een plek achter te laten
dan sta jij daar, alleen
met die ene sok
en meer bagage dan een mens dragen kan

Als je die dag
vergeten contacten in je telefoon overloopt
wees dan niet te beschaamd om te bellen
Om dat wat wij ooit waren,
rijd ik tot vandaag naar de hel
om je te komen halen
en ik zal geen vervelende vragen stellen
behalve dan “Hoe gaat het?”

copyright: Sascha Reunes

Olifanten bestaan

Rimpeleffect

Ze zeggen “Praatjes zijn gratis”
toch kocht ik voor mijn oma
ooit een doos vol woorden
woorden als alles
als komt
als altijd
als goed
altijd
want we zijn wie we zijn.
alles zit in onze lange lijven

nu verkoop ik woorden
als samen
als geraken
als we
als verder
Noem het goedkope sprookjes
en ik noem je een slecht verteller

Ik verkoop woorden
als vuurtjes die in wangen branden
woorden die je doen geloven
dat het beste nog moet komen

Was ik een poeët
Ik zou al sprekend mijn hart op oma haar hand schetsen

Want als de kromme nacht komt
en hij komt
dat haar gedachten een laatste keer leeg lopen als een lauw bad
en feiten verstopt raken in de afvoer
als haar dat ooit van iemand was

Als de kromme nacht komt
en hij komt
Dat mijn naam voor altijd verborgen zit in een droomloze slaap
en nooit meer uit z’n krakende lakens geraakt
die nacht
terwijl de klok steeds trager tikt
en ze snikkend naar haar vingers kijkt
zal haar verdriet gaan liggen
omdat ze ondanks het vergeten
zal weten dat iemand
haar graag ziet
Mijn hart zal kloppen als licht in het donker

Ik zal glimlachen
op de dag
dat haar kunstgebit in het glas
niet langer doorbijt of roddelt
Omdat ik dan pas
echt zal zien
hoe groot haar mond niet was

Maar het moment dat de woordeloze oma,
aan het bed vastgemaakt,
warrige wensen blaast
als ik
als wil
als dood
blijven in de doos van het kleinkind
slechts vijf verloren woorden over
als
nooit meer
en
op je schoot

(c) Sascha Reunes

I remember when we first met
She filled up the entire room with
Hiii, so sorry I’m late and
Are you new here? and
Oops the meeting already started and
Uh, has anybody got a pen?
And I remember thinking
What kind of teacher forgets a pen?

But time went by
And I
remember us bonding to the extent
007 would soon get jealous
Because these two female fellas
Were changing the world

Trying to talk sense into
Teenagers, managing menaces
Winning, sometimes losing
But never giving up
Well, until we quit our job that is
I remember all of this

But what I remember most
is a Saturday morning at her place
When she had just stepped out of the shower
Wearing nothing a towel and a frown on her face
Asking me to double check
So I checked
Cause that’s what fellas do

I remember her silent tears crushing me like tidal waves.
Some days she still expected to feel her breast
but when her fingers touched her chest
they were welcomed by a scar
And I do not mean the emotional kind
I mean the kind that makes you
not recognise yourself in the mirror
The kind that makes you look for
eyes of people that don’t lie
eyes that reflect your inside
So that by looking into those eyes
you remember what you look like

I remember

How in no time
Her whole life changed
Heart filled with hope and fear at the same time
Hair gone, head filled with questions
Questioning femininity, sense, randomness

I remember her skin
thin as feather light condoms
Sex life complicated
But still twice the woman most men can handle

This woman was wearing her scars like a warrior
Winning the stare down contest with the devil
Telling him
If you ever enter
Uninvited again
Rest assure I will rectify
With every breath I take
breathtaking me will gently hold your head
Against my scared chest
So you can hear my heart beat the shit of out you

Because once you find out what you live for
Nothing, I say nothing is worth dying for

I remember and I am here to remind all of you
that life is lived every day
And every day is a gift
that is, after all, why they call it the present

(c) Sascha Reunes

Nieuwjaar (2012)

De strakke straten galmen als kille gangen.
Twee schoenzolen kussen de klinkers,
er klinkt een haastig duet. Geen auto, geen fiets, toch…. botst er iets.
Deuren met ding dong bellen blijven gesloten.
Geen welkomsmat en daar struikel ik over
Geboren om te dansen in een verhaal vol vreemde talen
maar ik wordt niet graag nagestaard
dus op mijn slechtste dagen, praat en doe ik normaal

Leegstaande huizen grijnzen de grijze lucht toe
Terwijl de daklozen huishouden, lippen op elkaar geperst
Geen warm nest in het buiten westen
Alleen getelde dagen

Asielzoekers met kinderen op straat
Rolluiken voor de ogen van de regering
Bovenkamers zonder venster op de wereld
Over gemiste kansen kan ik een boom opzetten
Zeker in deze tijd van het jaar

Geen warmte, geen natuur hier,
alleen muren van 6 op 4 versierd
met papier waarop in grote letters staat gevraagd
Wat wil jij voor het nieuwe jaar?
En ik ben blij dat een team marketing experts de beleefdheidsvorm “u”
in de vuilbak heeft geketst, ten voordele van “jij” Wat wil “jij”
Zodat ook een platzakkerige consument als mij
zich in slaap kan laten wiegen door de grote,sterke armen
van de  winkelketens en al kopend kan vergeten
dat alles draait om geld

Wat wil ik –ik –ik voor het nieuwe jaar?

Ik neem mijn pen en schrijf
“Wat minder reclame zou een goed begin zijn”
onder een affiche die nu véél beter mijn wensen afficheert
De straat is verlaten en ik heb inkt voor kilometers dus denk
“Waarom het hierbij laten?”
De nacht kan, zoals alleen de nacht dat kan,
alles in een ander daglicht stellen
Topmodellen op levensgrote posters,
levende doden met weinig om het lijf
In welk stereotypisch lettertype ik zou schrijven dat wij deze schapen teveel laten meetellen?
Dat we ons niet de les moeten laten spellen door mannen achter een bureau
Die ons doen dansen op de kille klank van de Euro
“Al was het de laatste die je hebt, we krijgen hem nog wel!”
De onzichtbare gargamels van de miljoenendeals
Dieven die het fatsoen hebben overdag te komen
Wolven in schapenvacht. Wat is het toch prachtig geregeld

Ik wil hen een verbaal proces aandoen maar ze spreken mijn taal niet
Money talks, maar dat heb ik niet
en ik blijf een intercontinentaal, speciaal specimen
dat danst op vreemde klanken

Een choreografie van vraagtekens bij gevestigde waarden
Het is hard werken maar vele voeten doen de grond daveren
Het is hard werken maar vele voeten doen de grond daveren
Vele voeten doen de grond daveren
Vele voeten doen de grond daveren
Dus kom erbij, ja jij en jij en jij en dans, dans en daver met mij!

(c) Sascha Reunes

Zwijgen en klikken

Ik geloof niet dat het vroeger beter was
Vroeger, toen de antenne van de zwart-wit tv om teambuilding vroeg
omdat de BRT zich niet gedroeg toen de wind rare toeren deed
Ik geloof niet dat het toen beter was
maar wel dat het nu te makkelijk is of zo
Zo wordt er meer gezapt, geshopt, gechat, geblogd, getweet, gekocht, gepoked, gedate
Meer mogelijkheden om op af te stemmen, af te knappen, op te nemen, aan te pakken,
aan te passen, up te daten en weg te zappen
Programma’s en relaties inwisselbaar
Facebook onmisbaar en wij?
Wij betalen met harde munt.
Nog nooit zoveel kanalen in de woonkamer
en statussen om leuk te vinden
Toch lieten we nooit zo weinig bezinken
waren nog nooit zo niét bij de pinken
Want als er een feit in onze kop niet klopt
is Wikipedia maar een knop verwijderd
Hoe gemakkelijk is dát niet?
Gehypnotiseerde lege dozen die vanuit de zetel
elke dag en nacht bewegende beelden zien passeren
die dag en nacht verschillen van hun eigen leven.
En wat blijft er hangen? Wat ontvangen we?
Facturen. Zwart op wit. Vrije tijd bij elkaar gecijferd
De uren die we voor het scherm slijten
betalen we dubbel en dik.
De goden van Belgacom en Telenet
verlossen ons graag met hun combi-pretpakket
zodat we alles dat we op de buis zien
op internet kunnen liken
Dikke dikke duim.
Pluim op onze hoed.
Stap vooruit in de zombiestoet.
Ik zeg niet dat het vroeger beter was
maar waarom zijn wij gestopt in onszelf te geloven?
De levens waarvan we droomden, wachten niet op het WWW wereldwijde web
en van de televisie vraag ik me af wat dan zijn visie precies is.
Log uit, sluit af, zet uit. Post op je wall dat je er tussenuit bent en like het.
Ga de werkelijke wijde wereld in, start en geloof erin.

(c) Sascha Reunes